Onlangs ontmoette ik een ouder die zijn zoontje straf gaf omdat deze zijn bord niet leeg at. Omdat de ouder geen grip op de situatie had en het kind vol overtuiging niet deed wat deze ouder van hem verlangde, moest hij het bekopen met een straf. Aangezien het om het avondeten ging, werd de straf direct-naar-bed. Met opgedroogde tranen valt hij ruime tijd later in zijn bedje in slaap. ‘Het arme kind’, bedacht ik me. Hij was nog geen vier.

Diezelfde nacht plast hij in zijn bed. Het probleem verschuift van straf naar last. Deze eet situatie reflecteerde ’t een en ander in mezelf. Het is natuurlijk heel begrijpelijk; je wilt als ouder graag dat je kind in goede gezondheid opgroeit. Een goed eetpatroon hoort daarbij. Mijn oudste zoon heb ik getracht te sturen & stimuleren in zijn eetgedrag. Slechts bekend met de meetmethode je-bord-moet-leeg paste ik eenzelfde tool toe op mijn eigen kind. Gelukkig, zeg ik achteraf, hielp het niet. Hij bleef zichzelf. Dat er ook andere wegen naar Rome leiden wist ik toen nog niet.

Achteraf weet ik dat ’t ook anders had gekund. Vroeger was ik een lastige eter, zoals mijn ouders zeiden. Kritisch en eigenwijs. Als ik het niet wou, dan at ik het niet. Op vakantie in Oostenrijk resulteerde dit in dagenlang niet eten, de vieze noedels kreeg ik echt niet door mijn keel. Uiteindelijk hopeloos en radeloos (lees: hun strafmethode had niet geholpen) zochten mijn ouders een zo Nederlands mogelijk restaurant op, waar in ieder geval aardappels verkrijgbaar waren.

In het zo Nederlands mogelijke restaurant, kookte de kok speciaal voor mij aardappels. Die ik met plezier at. Honger had ik toen wel. Vandaag de dag is het helemaal goed met mijn eetpatroon. Toen ik eenmaal ‘los’ was, at ik alles wat ik maar tegenkwam, nieuwsgierig als ik was om dingen wel te proeven. Zonder al te veel druk. Niet te vergeten: aangemoedigd door een enthousiaste Franse omgeving! En op mijn eigen moment. Niet omdat een ander dat van mij verlangde. Positieve stimulans is gewoonweg veel leuker!

Jammer genoeg functioneert onze maatschappij toch nog een beetje op andere waarden. Word je eerder op je vingers getikt dan dat je een complimentje krijgt dat je bijvoorbeeld zo netjes 50 rijdt binnen de bebouwde kom. Straf is eigenlijk de nadruk leggen op het negatieve dat je waarneemt. Daarmee maak je het ook groter. Fijner is het de aandacht te verleggen naar wat goed gaat, dan wordt dat namelijk sterker. Wij mensen zijn nou eenmaal eerder geneigd gedrag te vertonen dat het meeste aandacht krijgt. Positieve stimulans=positieve aandacht. Positiviteit  geeft blije mensen die weten waar ze goed in zijn. Ze stralen blijheid uit. Negatief hoeven zij niet te zijn, het negatieve valt minder op, het positieve des te meer!

Maar terug naar mijn zoon of terug naar die zoon van bijna vier. Hoor je als kind dat je iets goed doet of iets goed kan, dan smaakt dat naar meer. Een kind zal dan willen proberen weer iets goed te doen, komt er weer een complimentje en daar groeit ie van. Letterlijk en figuurlijk. Positief stimuleren blijkt dan een fijnere methode te zijn.  Als je als man of vrouw bijvoorbeeld hoort dat je goed en lekker kookt, is het veel leuker er een dag later weer aan te beginnen. En dat is maar een voorbeeldje. Voor een kind werkt dit wel 2 keer zo sterk! Het zou mooi zijn als we met onze kinderen kunnen delen dat gezond eten goed is voor lichaam, prestatie en concentratie. Dat je je daar goed van voelt en daarmee goed zorgt voor je lijf. Op een positieve manier communiceren, je wordt er beiden een fijner en blijer mens van!

positiviteit maakt blijer!